هرگاه امامی حکومت را به دست گرفت و به رهبری پرداخت، اصل زندگی او «ساده‬زیستی» بوده ولی اگر از حکومت برکنار بوده، زندگی متوسط بوده است. آنها هرگز زندگی مرفه و تجملاتی را انتخاب نکرده‬اند. بنابراین چگونگی زندگی کردنشان را می‬توان این‬گونه تقسیم کرد:
1- ساده زیستن، در هنگام حکومت‬داری
2- ساده زیستن، هنگام کناره‬گیری از حکومت در وضعیتی که اکثر مردم فقیر باشند.
3- زندگی متوسط، در وضعی که اقتصاد جامعه در سطح بالا بود (هنگام کناره‬گیری از حکومت)
4- دوری از زندگی مرفه و تجملات در هر حال
زهد و پارسایی به معنای پشت پا زدن به دنیا و دوری از مواهب آن نیست؛ بلکه به معنای اسیر نشدن و عدم دلبستگی به زرق و برق دنیا و عبودیت و دلبستگی به امور معنوی و تقرب به خدا است. بنابراین، منافاتی ندارد که انسان دارای زندگی متوسط باشد اما در همان حال زاهدترین افراد باشد.
شیوه‬ی زندگی امامان شیعه این بود که اسیر دنیا و دلبسته به آن نبودند و در هر وضعی این روحیه را با کمال قدرت حفظ نمودند، اما در همان حال از مواهب دنیا استفاده می‬کردند.
پدیده اشرافیت و تجمل‬ گرایی، یکی از مواردی است که آسیب‬های اقتصادی گسترده‬ای در پی دارد و به همین دلیل در قرآن کریم و در دین مبین اسلام به شدت نهی شده است.
قطعاً اشرافیت و تجمل‬گرایی را می‬توان یکی از منابع فساد اقتصادی در کشور و دامن زدن به پدیده شوم مصرف‬گرایی دانست. ایمان به خداوند و لوازم عملی آن و انجام عمل صالح، با روحیه اشرافی‬گری و خوشگذرانی سازگار نیست همچنان که روحیه اشرافی گری با خلاقیت و نوآوری، تلاش برای خودکفایی کشور و برداشتن گام عملی برای تحقق اقتصاد مقاومتی، پرهیز از مصرف کالاهای لوکس وارداتی و مانند آن سازگاری نداشته و نخواهد داشت.
خیانتی بالاتر از اشرافیت و تجمل‬گرایی موجب رکود و تنزل سرمایه بزرگ اجتماعی و موجب تنزل رشد و تعالی کشور شده است. روحیه و بینش خاصی که گروه اشرافی در هر پست و مقام و هر طبقه‬ای دارند، روحیه‬ی خوشگذرانی و راحت‬طلبی است که با اشتغال، خلاقیت و نوآوری مخالف است و به مصرف دامن می‬زند و جایی برای درآمد حلال و رزق کریم قرآنی باقی نمی‬ ماند.